Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/44

tłumu żydowstwa, pouciekali z miasta.
 — Zastaną pustkę i domy zrabowane.
 — Któż to myślał o rabunku? komu się mógł on przydać?
 — O! zawsze się znajdą chciwi, nawet godziną przed skonaniem; a wielu też nie o zbogacenie, ale o ogrzanie tylko chodziło. Biedni palili księgami! rzekł wskazując na niedogaski stosu.
 W milczeniu posuwali się dalej.
 — Ale nie masz-że już niebezpieczeństwa? spytał chłopak.
 — Nie, nie ma, lud wymarł, a lud to go z głodem i sobą przyniósł. Niestało go, powróci da Bóg życie. Macie w tem dowód, kiedy pan wojewoda Narewski (podlaski) do Wilna się udał. Nie jechałby bez potrzeby w ogień.
 — Zapewne, dodał drugi, kiedy o nim posłyszą i drudzy powrócą.
 — Już i burmistrzowie po bramach i zmarłych przecie zwożą karami na przedmieścia i gdzie niegdzie taki człek żywy się pokaże, a powiadają, że prócz tłumu tego co wymarło, wprzódy nikogo nie było.
 — Księża nawet wyjechali, dodał drugi.
 W tem się zastanowili u wrót zamkowych, z których blady, drżący, nie młody już mężczyzna bojaźliwie przeciw nim wystąpił.
 — A zkąd to Pan Bóg prowadzi?
 — Z Krakowa!
 — Ho! a zdrowi tam?
 — Wszędzie dzięki Bogu, prócz w Wilnie.
 — Straszna klęska, odpowiedział wrotny, ledwie tę klęskę przebyłem. Co za życie, co za życie!