Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/71

 — Gdyby był w Krakowie, to mu tysiąc niebezpieczeństw by groziło. Książe...
 — Wszak mówiliście że wyjechał? przerwała Anna.
 — Dopiero wczoraj, widziałem jego orszak cudzoziemskiego autoramentu i dziurawe łokcie dworzan, dodał wzgardliwie szlachcic.
 Anna rzuciła nań wejrzenie surowe, jakby mu przypomniała, że to był jej krewny, a jakkolwiek występny i nieprzyjaciel, nosił nazwisko jej dziecka. Stary się pomiarkował.
 — Bądź W. ks. Mość spokojna, rzekł z cicha.
 — Jak chcecie, abym o niego spokojną być mogła?
 — Na mnie się spuśćcie.
 — Na mnie, przerwał syn, ja go wynajdę. Czuryło ręką machnął niecierpliwie.
 — Jakem szlachcic i stary sługa W. ks. Mości, rzekł kładąc prawą na piersi.
 — Przyjaciel, poprawiła go księżna.
 — Ręczę, że księciu nic w tej chwili nie zagraża, bądźcie spokojni.
 — Zkądże o tem wiecie? żywo mu przerwała Anna, porównywając jego słowa w umyśle z przestrogą syna, więc wiedzielibyście?
 — Nic, nic nie wiem! zawołał uparty szlachcic, ale spodziewam się — czuję.
 — Więc tylko na wiarę, nadziei — przeczuć, zaręczacie mi?
 — Dość W. ks. Mości, że zaręczam.
 — Nie, nie dość, przerwała Anna, musicie mi powiedzieć.
 — Ojcze, zawołał syn, jeźli wiecie co?
 — Nic nie wiem, nic, odfuknął stary.