Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/72

 — To być nie może! wy coś wiecie!
 — Wiem, nie wiem, rzekł Czuryło osaczony, niespokojny, nie wiedząc jak sobie dać rady, a niechcąc się wygadać, a powiedzieć nie mogę.
 — Na Boga! matce! matce! zawołała księżna składając ręce.
 — Ale ja nic nie wiem.
 — Mój dobry stary Czuryło, ty nigdy nie umiałeś fałszu wyrzec tak, abyś się nie zarumienił i nie wydał go. I teraz ty mnie zwodzisz, ty wiesz. Miałżebyś okrucieństwo, taić przed udręczoną matką?
 Stary związany, zmięszany, pod wejrzeniem księżnej i syna zmilkł, potarł czoło, stęknął.
 — To bo to nieszczęście, szepnął, nigdy nie mogę utrzymać tajemnicy. Licho mi nadało w to się wdawać, kołyś ne pip, ne ubiraj sia w ryzy.
 — Na Boga was zaklinam!
 — No, no, cicho tylko, mógłby kto posłyszeć. Cóż robić!
 — Ty wiesz gdzie on jest?
 — Wiem, szepnął stary, ale nie powiem; tego to taki nie powiem.
 — Któż go porwał?
 — Ja! rzekł Czuryło, ja!
 — Ty?
 — Dla czego?
 — Abyś W. ks. Mość, straszona przez brata, nie mogła, nie mając w ręku dziecka, wyrzec się dla ocalenia mu życia, nazwiska ojca i całej przyszłości, do czego byłaś już gotowa.
 Księżna osłupiała.
 — O! poczciwy stary przyjaciel. Ty! powtórz mi, tyś go uwiózł?