Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/74

wali to porwanie! wiem, wiem! Poznaję was z opisu.
 Księżna milczała, młody Czuryło za ojca i nią zastawił się.
 — Pozwolisz sobie W. ks. Mość odpowiedzieć, rzekł, że są warunki, nad których przyjęcie lepsza jeszcze śmierć.
 — Do was nie mówię, krzyknął Sołomerecki.
 — Ale ja mówię do was! zawołał płomieniejąc szlachcic.
 — Kto jesteście? spytał porywczo.
 — Kto? szlachcic równy wam kniaziu.
 — Równy mnie?
 — A może lepszy! dodał gorżko Czuryło, bo na niczyje nie czychałem życie, a swoje nastawić gotowem.
 — M. księżno, burząc się wołał książę, czy długo słudzy wasi będą mnie bezcześcić?
 — Słudzy! ja niczyim sługą nie jestem.
 — A któż, kto jesteś? wpatrując się szydersko rzekł Sołomerecki, może ulubieniec ks. Jejmości? I zaśmiał się szatańsko, bo postrzegł, że Czuryło i Anna oboje się pomięszali.
 — O! to niegodne! nieludzkie! prześladować słabą kobietę, zawołała, nachodzić jej dom i urągać nieszczęściu bezbronnej.
 — Bezbronnej! nie, rzekł Czuryło, W. ks. Mość uczyniłeś mi cześć nazywając ulubieńcem. Nie zasłużyłem na to imie, bom prawie nieznajomy, ale pragnę jeźli nie ulubieńcem, stanąć przynajmniej obrońcą.
 — Przeciw mnie! zaśmiał się dumnie, prostując Sołomerecki, przeciw mnie!!
 — Przeciw W. ks. Mości.
 — Chyba przeciw sługom moim, równym a może lepszym od ciebie!