Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/76

tajemnie zawsze by go pozbyć się pragnął?
 — Nie sądzę, znuży go ta próżna i niczem później niedająca usprawiedliwić się walka.
 — Jego! czyż nie wiecie, że mu o majątek chodzi więcej niż o wszystko? A jednak jam mu go dawała.
 — Potrzeba go się pozbyć, rzekł w tej chwili młodszy Czuryło, inaczej to się skończyć nie może.
 — To mówiąc rzucił znaczące spojrzenie na ojca i zdawało się, że uknuł jakiś zamiar, któren mu pilno było przyprowadzić do skutku, bo się rzucił ku drzwiom.
 — Co myślicie? co mówisz? zawołała księżna.
 — Nie ma innego sposobu, pozbyć się go potrzeba, powtórzył Czuryło.
 — Ale to być nie może!
 — O! może, pani, zaręczam.
 Anna pobladła.
 — Wybyście chcieli?
 — Nic prościejszego, zabić go.
 — Wy?
 — Ja! szczęśliwy będę, jeźli mi się to uda.
 — Ale wy, wy zginiecie sami, on silny, on otoczony, on ostrożny.
 — Zginąć mogę i chcę. Na cóż się teraz przydało moje życie, dodał smutnie. Zobaczyłem kogom chciał widzieć, wyczerpałem najgorsze i najlepsze, nie mam się czego spodziewać i na co się szczędzić.
 — Dla ojca, dla... I księżna pomięszana zamilkła. Na Boga! mówiła po chwili, porzućcie tę myśl niegodną was. Skazić się zabójstwem.
 — Nie, Mości księżno, ukarać tylko prześladowcę waszego.
 — Karać nie do was należy.