Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/81

 I wnet prawie we drzwiach ukazał się dosyć skromnie, bo w nieodbitem tylko odzieniu, Łęczycanin przecierając oczy i drapiąc głowę.
 — A co? spytał wodząc do koła wejrzenie jeszcze spiące.
 — Mów prawdę! głośno zaryczał Pieniążek, a nie, to cię z okna tego na ulicę precz wyrzucę, — mów prawdę.
 — Ale jakąż? bo dalipan niewiem czego chcesz. Mam sto wielkich prawd do powiedzenia, poczynając od najogromniejszej względem doskonałości Marcu u pani Krzaczkowej.
 — Tu nie o kpiny idzie, mospanie, ale o zdradę!
 — O zdradę! No, cóż to jest? pytajcie.
 — Wyście zdradzili, wydali.
 — Ja! ja! ze zgrozą cofając się załamawszy ręce, rzekł szlachcic. Pudendum, horrendum! Ja!
 — Ty, bo nikt inny nie mógł, chyba ty zapiwszy się
 — Ja! co? kiedy? komu?
 — Nie spotkałeś się z nikim w drodze, przyzostawszy za nami?
 Szlachcic pstryknął palcami i kiwnął głową, jakby rzekł: Teraz wiem.
 — No! no! rozumiem!
 — A, widzisz.
 — A, zobaczycie, że nic się nie stało, spokojnie odparł Łęczycanin, dajcież mi no gadać.
 — Mów, a prawdę, rzekł pan Krzysztof.
 — Otóż to tak było: Drugiego dnia, kiedy mi koń zakulał, jadę ja sobie powoli i zajeżdżam do karczmy.
 — Tegom się spodziewał.
 — A gdzie chcecie, abym zajeżdżał? Dosyć że