Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/88

 — Nadużywasz jej Duran oddawna.
 — Do prawdy?
 I to mówiąc, jednem okiem, ale ognistem i kolącem spojrzał na Gronoviusa. No, no, pisz, pisz. Wprawdzie, oprócz kwadrata królewskiego, miałem z wami i o czem innem do pomówienia.
 Tu umyślnie zawiesił.
 — No, to mów, słucham, pewnie o wielkiem dziele?
 — A o czem-że by innem?
 — Myślę właśnie, o słonecznej wodzie.
 — Znalazłeś co nowego?
 — Zdaje mi się.
 — Formułę nową, sprobujemy jej dzisiaj, wchodzi do tego elixir Aristaci i balsam merkuryjalny, wąż ukrzyżowany (siarczan złota) i księżyc.
 — To nieszczęście że wąż będzie dużo kosztował, a wszystkie dotąd próby daremne.
 — Cicho! na cóż to powtarzać tak głośno? alboż nie zostało nam tysiąc jeszcze prób, w ostatku zaś wyrocznia terafim, która powie, jak piękne robi się złoto i kamień filozoficzny?
 — Zapewne, odparł Gronovius, ale twój terafim milczy jak pień.
 — Bo też to nie jest prawdziwy Androides, ani Terafim. Wiesz co potrzeba do prawdziwego?
 Gronovius się wzdrygnął.
 — Cóż to! w proporcję wielkości wynalazku! dodał złośliwy Duran śmiejąc się. Jedno dziecię!
 — Krew, zabójstwo.
 — E! e! dajcież mi pokój ze skrupułami nie w porę. Wszystko to głupstwo. Bylebym tylko dostał co potrzeba. Pierworodne dziecię, głowę pierworodnego,