Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/90

 — Cóż dalej?
 — Dziecię to chcą udać za syna mojego brata, ja chcę aby nie żyło.
 — Rozumiem, rzekł Gronovius, ale my się nie podejmujemy gubić ludzi, tylko im, ile nasza umiejętność dozwala, pomagać.
 — Ja was też nie proszę o zgubienie dziecięcia.
 — Więc o cóż, M. książę?
 — Zkąd wiecie, kto jestem? czerwieniąc się spytał Sołomerecki, który żywo powstał na te słowa.
 — Ja wszystko wiem, zimno odparł Gronovius.
 — Więc wiecie także czego od was chcę?
 — Chcecie wiedzieć, gdzie się to dziecko znajduje.
 — Tak jest, nieśmielej już odpowiedział Sołomerecki, trąc ręką po czole.
 — I nic więcej? wlepiając weń oczy rzekł Gronovius.
 — Trucizny, wyrzekł tak cicho książe, że czarnoksiężnik raczej się domyśleć niż dosłyszeć musiał.
 To mówiąc położył na stoliku woreczek z pieniędzmi. Gronovius schował go do kieszeni.
 — Chodźmy na górę, zawołał, postaramy się zadość uczynić waszemu żądaniu. Duranus spiesznie poskoczył na krzesło i udał bardzo zajętego pracą, tak że się nawet nie odwrócił gdy weszli.
 — Duranus, zawołał Gronovius — ten — wskazał na księcia, chce wiedzieć, gdzie się podziewa dziecko, o którem w tej chwili myśli.
 — Wnet, odrzekł Duran, schwytując się i wymierzając oko na Sołomereckiego, powiedźcież mi naprzód, jakiej chcecie wróżby?
 — Jakiej? alboż wiem, byle mi powiedziała czego żądam.