Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/92

 — Gdzie on jest?
 — W Litwie, odpowiedział karzeł.
 — Mianowicie?
 — Na dworze Sapiehy wojewody Podlaskiego.
 — Kto go tam zawiózł?
 — Czterech szlachty, na czele jej Krzysztof Pieniążek.
 — Z czyjego rozkazu?
 — Nieznajomego szlachcica.
 — Jego imię?
 — Głowa nie wie.
 Książe się zamyślił. Dobrze, rzekł, a teraz reszta.
 Gronovius mruknął na Durana. Ten podstawił drabinkę do półki, rozgarnął słoje, wyszukał flaszki z czerwoną jakąś mieszaniną, nalał z niej kilka kropel w maleńką bańkę, tak zrobioną, że mogła być zawieszona na sznurku i noszona na szyi, a potem podał ją księciu.
 — Tylko tyle?
 — Aż nadto wystarczające, odpowiedział Gronovius.
 Sołomerecki schował podaną sobie flaszeczkę za suknię, pochodził po izbie, jakby się chciał uspokoić, wskazał ręką na drzwi, które mu Duran odemknął i powoli wyszedł.
 Jacuś stał na drodze i świstał.
 — A co paniczu? dostałeś lubczyku? spytał przedrwiewając; mówią że oni lubczyk przedają, hę? Czy to prawda?
 Popchnięty w milczeniu, odskoczył na kilka kroków, zdjął czapkę i pokazując język, dodał niby żegnając:
 — Nogi całuję, Lubczyka.
 Ledwie się drzwi zamknęły, gdy Czuryło pukać do nich począł i wszedł z synem niespokojny.
 Dwaj czarnoksiężnicy naradzali się nad czemś w po-