Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/93

środku izby, Gronovius wyszedł naprzód.
 — Chcę z wami pomówić na osobności. Wskazał na drzwi lochu, do którego on, syn i Gronovius weszli. Duran stanął na wschodkach.
 — Wiecie kto od was wyszedł? rzekł Czuryło nie dobrze pokrywając niepokój, którego doznawał w tem miejscu dla niego straszliwem.
 — To do was nie należy.
 — Owszem za tem idę.
 — W tem tajemnicy nie ma, Sołomerecki był u was.
 — Być może, ja osób nie znam, nie wiem.
 — Pytał was o bratanka.
 — Nie pamiętam.
 — Daliście mu flaszeczkę, którą wychodząc zgubił.
 Gronovius pomięszał się niewymownie na widok bańki, zabełkotał, wstał i rzucił wejrzenie ku Duranowi.
 — Ta bańka, mówił stary dalej, zawiera truciznę dla bratanka.
 — Nie wiem, ona nie odemnie.
 — O tem się później przekonamy, mówił Czuryło usiłując udawać odwagę, której mu wielce brakło.
 — Ale czego wy chcecie od nas, zapytał poważnie Gronovius. Jeśli straszyć, uprzedzam was, że mnie się lękają, a ja się nikogo nie boję.
 — Być może, jednak. Pozwólcie mi ułożyć się z wami.
 — O co chcecie, ale mi nie groźcie.
 — Powiedźcie mi czego od was chciał ten co wyszedł?
 — Wszak wiecie.
 — Domyślam się tylko.
 — Domyślacie się może słusznie.
 — Powiedzieliście mu gdzie jest bratanek?
 — Powiedzieliśmy o co pytał. Dajcie nam tę bańkę —