Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/98

 — To nie ulega wątpliwości.
 Obcy jakiś wsunął się między dworzan.
 — Panowie bracia, należycie do dworu księcia Sołomereckiego?
 — Tak jest.
 — A nie życzylibyście sobie odmienić pana?
 — Czemuż nie, jeżeliby się co dobrego nadarzyło.
 — Wyśmienitego, nadarzyć się może.
 — Cóż takiego?
 — Księżna Sołomerecka potrzebuje dworzan dla siebie i syna, podwójny jurgielt da i barwę, a kto wie, co dalej. Za wierne usługi. U niej obietnica święta i jest z czego otrzymać.
 Starszy się oburzył.
 — Księżna! nieprzyjaciółka pańska.
 — Ba! mości panowie, a cóż wam uczyniła?
 — I bardzo wiele, z jej przyczyny nasz książę goły tak, że jurgieltu zapłacić nie ma z czego, a na drogę klejnoty zastawia.
 — Któż mu winien, wszak księżna Jejmość dawała mu majątek, gdyby tylko chciał jej dziecka nie prześladować.
 — I nie przyjął?
 — Ani chciał słuchać. A przytem księżna swoim dworzanom mogła by dać jakąś gratyfikacją, co by załatało ten nie wypłacony jurgielt.
 — Doprawdy?
 — Ja myślę.
 — Wy od niej jesteście?
 — Nie, proszony tylko o wyszukanie. Myślałem że widząc co się tu dzieje, zechcecie może zapewnić sobie bezpieczniejszą przyszłość.