Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/102

—   96   —

 — Więc oferta pańska jest raczej... ideowa? Nigdy nie kupiliśmy tak dobrego i taniego sukna.
 — Miło mi będzie przysłużyć się naszej świetnej armji; ale i ja na tem nie tracę.
 Major wpatrzył się w Szaropolskiego uważnie i przydługo, poczem zapytał ochoczo:
 — A pan konno jeździ?
 — Jeździłem nawet na klasowych steeple-chase’ach.
 — Umie pan robić szablą?
 — Nie koniecznie. Ale uprawiałem różne pokrewne sporty; umiem bić się na szpady.
 — Wie pan co, panie Szaropolski? Pluń pan na to sukno i wstąp do naszego pułku.
 — Przychodziło mi to do głowy, panie majorze. Musiałbym jednak najprzód wprowadzić w ruch, albo zwinąć interesy rozpoczęte, w których tkwi cały mój majątek.
 — To się pan urządź i przychodź do nas — choćby do intendantury — zużytkuje pan swe fachowe wiadomości, a gdyby przyszła potrzeba, to na koń i w pole!
 — Notuję sobie łaskawe zaproszenie. Ale tymczasem... to sukno.
 — No, sukno jest dobre, wyborne. Podaj pan zaraz tę ofertę do komisji umundurowania; zrobię nadpis...