Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/116

—   110   —

znajomości... Strzeliło mi do głowy poskarżyć się panu. — —
 — Słucham z przejęciem.
 — Porzuciłam tę budę „A rebours“. Jest nie do wytrzymania! Tam trzebaby być jakieś taką... istotą wyzyskiwaną przez cały klub tych żydowskich pajaców... wyzyskiwaną pod każdym względem.
 — Sądziłem już wtedy, gdyśmy rozmawiali, że to nie dla pani miejsce.
 — Właśnie — pan mi okazał dużo życzliwości i to mnie ośmieliło. Ale od czasu, jak stamtąd wyszłam, pech mnie się uczepił — same niepowodzenia — o! nie w dziedzinie sztuki, ale niepowodzenia praktyczne...
 — Znalazła się pani w kłopotach pieniężnych?
 — Ach, nie! czy pan sądzi, że jabym do pana?...
 — Nie sądzę wcale — zgaduję — widzę, że nietrafnie.
 — Nie, panie Szaropolski. Mam nawet trochę pieniędzy, biżuterji. — A, broń Boże!...
 Zapomniała nagle o tonie godnym i przeszła bezpośrednio do przymilnego. Główka jej, grająca odcieniami w czerwonych, kapryśnych przebłyskach kominkowego ognia, była bardzo ładna.
 — Uknułam jednak na pana zamach prawie... praktyczny.