Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/117

—   111   —

 — Ciekawym.
 — Trochę później, aż się rozgrzeję — przysunęła do ogniska nóżki i ręce, także, psiakrew, ładne — mówmy tymczasem o czem innem.
 Edwin zachowywał ciągle postawę wyczekującą.
 — Od czasu naszej rozmowy porobił pan duże afery, założył fabrykę.
 — Niestety jest nieczynna z powodu strajku robotników.
 — Jak można strajkować w fabryce mydła!
 — Skoro strajkują nawet posługacze szpitalni i grabarze, nic nas już nie może zadziwiać.
 — Okropne czasy! — westchnęła panna Malankowska.
 — Czyżby modniarki ogłosiły bezrobocie? — uśmiechnął się Edwin po raz pierwszy żartobliwie.
 Tancerka uchwyciła z zadowoleniem ten ponik dobrego humoru:
 — Jeszcze nie, chwała Bogu! Odnieśli mi nawet dzisiaj suknię, którą pierwszy raz mam na sobie.
 Roztworzyła szeroko poły futrzanego płaszcza i ukazała całe kłącze dorodnego kwiatu, umiejętnie okutane w jedwabne opony.
 — Bardzo ładna suknia — rzekł Edwin spokojnie.