Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/119

—   113   —

miętność — i projekt niedorzeczny. Chciał ją zniechęcić.
 — Zapewne pani sobie nie zdaje sprawy, jak wygląda fabryka mydła? To jest budynek pełen maszyn, walców i urządzeń specjalnych.
 — Owszem. Byłam tam dzisiaj.
 — Była pani?!
 — Proszę mi wybaczyć! — wyciągnęła rękę do Edwina i mocno uścisnęła mu dłoń — przecie to tylko projekt, bardzo lojalny. Byłam. Powiedziałam stróżowi, że jestem dobrą znajomą właściciela — skompromitowałam pana! Stróż mnie wpuścił i obejrzałam. Jest tam taka kancelaryjka — i obok pokoik — i dalej nawet kuchenka.
 — Ależ to, proszę pani, wszystko nam potrzebne, gdy fabryka jest w ruchu. A może być z dnia na dzień uruchomiona.
 — A mnie mówiono, że nie... Tylko jeżeli pan uważa to za niemożliwe...
 Przybrała wyraz dziecka, które chce się rozpłakać. Edwin jął perswadować przyjaźnie:
 — Niech się pani zastanowi, panno Marusiu. Fabryka jest na krańcach miasta, w dzielnicy robotniczej. I nawet kiedy nieczynna, dla pani na mieszkanie niestosowna. A kiedy pójdzie, wszystko będzie napowrót szczelnie zajęte.
 — Drugiego pokoju i kuchni nikt nie używał — są puściuteńkie. A w kancelarji tylko biurko