Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/120

—   114   —

i kilka stołków; te mogłyby pozostać — snuła Malankowska swe marzenia zuchwałej, czując się już rozrzewniającą.
 — Jak to? więc pani sądziła, że mogłaby tam mieszkać nawet, gdyby fabryka szła?
 — Gdyby pan zechciał, mogłabym. Dość mam cygańskiego życia. Chcę pracować. Mogłabym być przy fabryce buchalterką.
 Szaropolski przypomniał, że nawet takiej poszukiwał, gdy fabryka była czynna. Spoważniał a zarazem ożywił się — wpadł w swe naturalne, przemysłowo-handlowe usposobienie.
 — To zupełnie inna materja. O tem można pomyśleć. Może wkrótce otworzę biuro handlowe w mieście. W tedy poprosiłbym panią.
 — Ale mnie tymczasem wyrzucają na ulicę!
 — No, czyż nie ma pani rodziny? krewnych? na tymczasowe pomieszkanie?
 — Z rodziną... nie jestem w dobrych stosunkach.
 — Wreszcie hotel, albo pensjonat?
 — A moje meble?
 — Ach! ma pani meble. — —
 — Mam. Zmieściłyby się w tamtych, pokojach. Brałam miarę.
 Wobec tak stanowczo uknutego zamachu Szaropolski zachwiał się. Powstał i przeszedł się w milczeniu po pokoju. Dlaczego właściwie