Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/124

—   118   —

 W 48 godzin później, w tej samej ramie i o tej samej mniej więcej godzinie zadzwonił telefon. Szaropolski zgadywał, że to od panny Malankowskiej, i poczuł jakby wzmożoną sprężystość w nogach.
 — Jestem. Szaropolski. — —
 — Z komisji umundurowania.
 — Aha — bardzo proszę — słucham.
 — Nie możemy reflektować na sukno, które pan nam zaofiarował.
 Edwin odskoczył nerwowo od aparatu i dopiero po chwili zapytał:
 — Czy mogę wiedzieć dlaczego?
 — Sprawa została załatwiona w ministerstwie bez udziału naszej komisji.
 — To może pomyłką? może da się naprawić? Wątpię, żeby ktokolwiek mógł zaofiarować lepsze i tańsze sukno.
 — Nie da się naprawić, bo kupiono już inne sukno. Spóźnił się pan. Ma pan pecha, panie Szaropolski.
 — A można wiedzieć, od kogo i po czemu panowie nabyli to inne sukno?
 — To już nasza rzecz.
 — Nie, panie, to publiczna rzecz.
 — Nie będzie nas pan uczył...
 — Dla — mojej nauki pragnąłbym mieć odpowiedź na piśmie i otrzymać ją razem z mojem