Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/127

—   121   —

niale gwarna, chociaż dzień był srodze powszedni. Strzelił mu do głowy projekt wesoły:
 — A gdybym pojechał do fabryki i zobaczył jak się rozlokowała w kancelarji panna Malankowska?
 Natychmiast jednak zakazał sobie tej wycieczki, którą upozorować i wykonać było łatwo, ale niestosowność zawierała się w przeciwieństwie do przyjętej taktyki.
 — Ona coś do mnie cierpi, jak to mówią. A ja do niej?... No, dlaczegożby nie? — — tylko to nie jest interes ani sercowy, ani handlowy — wogóle żaden interes.
 Powracał tedy do domu, znowu do gazet, znowu do kominka, a miał jeszcze rozpoczęte jedno wyliczenie kosztu biura komisowo-handlowego, które chciał dzisiaj doprowadzić do końca.
 Na chrobot klucza w zamku od mieszkania zjawiła się natychmiast kucharka, Florentyna, z oczyma zapuchłemi od płaczu.
 — Co się Florentynie stało?
 — Wszystkim nam się stało: i panu, i mnie, i właścicielowi i rządcy. — —
 — Okradli nas?!
 — Tak jakby. Mieszkanie nam zabierają, proszę pana!
 Szaropolski zacisnął pięści.
 — Co to znowu?!