Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/135

—   129   —

tylko fortepian, bo to gmach i tamby się nie zmieścił.
 — Jak pan każe; jestem posłuszna. Ale radzę nie pogardzać moją pomocą. Ja się panu przydam — mam czasem szczęśliwe pomysły. Znam się też na gospodarstwie kobiecem, o którem wy wszyscy nie macie pojęcia.
 — Myślałby kto, panno Marusiu, że zakładamy wielki dom na długie lata. A to tylko prowizoryczne, zanim nie znajdziemy czego lepszego.
 Różowa gadułka przycichła i zadumała się:
 — A przecie tu tak ładnie! bzy kwitną. —
 — Jakie bzy? gdzie je pani widziała?
 — Te krzaki na podwórzu to bzy! Opowiadał mi stróż, że kwitną ogromnymi bukietami.
 — Może być; nie znam jeszcze swojej niefortunnej posesji w maju. Tylko teraz grudzień i buda ponura, bo nie spełnia zadania, do którego jest przeznaczona. Dopiero pani wniosła tu nutę weselszą.
 — Ach, jak jabym ją rozśpiewała!
 Ponieważ Szaropolski nie odpowiedział, panna Malankowska przyczepiła do poprzedniego wykrzyknika zapytanie:
 — Pan lubi muzykę?
 — Bardzo; ale zaledwie rzępolę na fortepianie.