Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/138

—   132   —

skretne zapukanie. — Co znowu?! — poruszył się żywo i przygładził włosy rękami.
 — Kto tam? — zapytał głośno.
 — Pani kazała przynieść panu dzień dobry i kawę.
 — Aha... panna Lodzia. Dziękuję. Proszę postawić tam kawę za drzwiami.
 — Kiedy tu niema na czem.
 — To proszę wejść. Chowam się pod kołdrę.
 Uchyliły się drzwi i fertyczna panna służąca weszła z tacą, postawiła ją na stole, poczem znikła pędem, prowokującym do pogoni. Edwin narzucił poranne ubranie i zabrał się do kawy, która okazała się wyborną, ze śmietanką, z masłem i ze świeżemi bułeczkami. Wkrótce zjawił się Marcin, niosąc dwa dzbany wody, zimnej i ciepłej.
 — Czy Marcin już gdzieś komuś usługiwał?
 — Ej nie. To pani tak mi wczoraj przykazała.
 — Bardzo dobrze — tego właśnie potrzeba. A teraz niech mi kto wyczyści buty. Z ubraniem sam sobie poradzę.
 — Pani kazała zanieść wszystko do siebie. Panna Lodzia umie pucować na glanc.
 — Niech i tak będzie.
 Poczuł się wziętym w regularną opiekę. Śmiesznie byłoby od niej się bronić narazie, wypadało tylko w przyszłości zagwarantować swą