Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/140

—   134   —

 — Tak daleko i w taki mróz! Trzeba było mi dać znać, a sam przyszedłbym do stryja.
 — Chciałem przecie raz być u ciebie z rewizytą. A co do oddalenia — mieszkamy teraz bliżej od siebie — tramwajem numer 3 tylko 10 minut. I wolę tutaj — znienawidziłem środek miasta z siedzibami jego urzędów.
 Edwin dawał się Joachimowi wydyszeć i nic przerywał mu, pragnąc wyrozumieć najprzód cel jego odwiedzin.
 — Wygnali cię z tamtego mieszkania?
 — Musiałem ustąpić.
 — I fabryka stoi?
 — Jak stryj widzi.
 — I całą resztę djabli wzięli?
 — Oprócz mnie, stryju. Mnie tak łatwo djabli nie wezmą.
 — Wiem, żeś twardy. Jednak interesy poszły źle?
 — Zawikłały się. — Widzę, że stryj zebrał o mnie informacje, bo już dawno nie widzieliśmy się, a stryj...
 — No, był u mnie wczoraj Robert i opowiadał.
 — Prawda! spotkałem Roberta podczas mojej przeprowadzki.
 — Więc mi opowiedział — zaciął Joachim zęby na chwilę, a potem rzucił pytanie, bystro spo-