Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/142

—   136   —

sprzykrzy się robotnikom bezrobocie i fabryka ruszy.
 Tymczasem Joachim przyglądał się pozostawionym na tacy rumianym bułeczkom. Pomacał jedną i wziął do ręki.
 — Może stryj pozwoli kawy? Każę zaraz przygrzać.
 — Dziękuję ci, piłem — ja tylko tę bułkę...
 Skosztował raz i drugi.
 — Skądże to dostajesz tak wyborne pieczywo w tej marnej dzielnicy?
 — Właśnie przysłała mi je moja uprzejma lokatorka.
 — No, no... A czy to ładna osoba?
 — Dość nawet sławna piękność. Może ją stryj obejrzeć, jeżeli zechce. Pójdźmy do niej; będzie uradowana.
 — I ty to wiesz z góry, że będzie uradowana? Zatem znasz ją nieźle?
 — Bardzo mało. Ale jedno wiem, że ona chce mnie... jak to powiedzieć?... skaptować. Zauważyłem ten zamiar od pierwszego spotkania, a mówię stryjowi poprostu, jak mi się zdaje.
 — Mniej mnie to wzrusza, czego ona chce, a dużo bardziej interesuje mnie pytanie, jak ty się zapatrujesz na przyszłość tej dziwacznej sytuacji?
 — Zapatruję się... odpornie.