Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/147

—   141   —

 — Co? czy stryj go zna i nie lubi? To mój pomocnik, van der Winder, Holender, człowiek zaufany.
 — Wiem! rozumiem! wołaj go, wołaj!
 — Będziemy mieli czas na dokończenie rozmowy. Ja się z nim prędko rozprawię.
 — Poproście tego pana! — zawołał niecierpliwie sam Joachim.
 Wszedł van der Winder spokojny, układny, wygolony. Edwin uprzedził go odrazu, że może mówić swobodnie w obecności stryja Joachima Staropolskiego.
 Holender skłonił się grzecznie Joachimowi, poczem ogłosił:
 — Panie szefie — fasola przyjechała.
 — To dobrze — uśmiechnął się Edwin.
 — Niezupełnie dobrze, bo tutejsze władze nie chcą jej puścić ze stacji pogranicznej, gdzie zatrzymano wagony.
 — A to co znowu? czy mamy płacić cło wwozowe?
 — Nie; fasola wogóle wolna jest od cla. Ale robią inne utrudnienia; mówią, że czarna fasola to aliment nieznany i może być szkodliwy.
 — Co to za czarna fasola? — zainteresował się Joachim, który dotąd milczał nadąsany.
 — Czarna fasola brazylijska, stryju. Spro-