Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/170

—   164   —

 — Albo jak pająk snuje swe sieci.
 — Jak kto woli, nie chodzi mi o porównanie.
 — A mnie właśnie chodzi. Ja wolę miód, bo to produkt słodki i pożywny. A pajęczyna dobra tylko do łapania much i trzeba ją wymiatać.
 Robert, jako skończony dżentelmen, nie chciał się kłócić; zadowolił się głęboko odczutą wyższością swych poglądów. Spojrzał na zegarek i zerwał się z krzesła:
 — Już siódma. Za pół godziny podnoszą kurtynę, a ja tu o milę od teatru!
 — Grasz dzisiaj? — jaką rolę? — zapytał Edwin.
 — Don Juana!
 I przybrał pozę odpowiednią, zwracając się głównie do Marusi, jako krewnej po duszy, gdyż krewny rzeczywisty słabo go rozumiał.
 — Oj, Bertek, Bertek! — zawołała panna Marusia figlarnie i zagadkowo, na zakończenie dysputy.
 Gdy Robert wyszedł, zwróciła się do Edwina:
 — Niech pan nie odchodzi! Może pan ze mną chociaż raz wypić herbatę. — —
 — Nie mogę, droga pani. Oczekuję najprzód u siebie dyrektora, a następnie mam jeszcze pewną robotę przygotowawczą na „po świętach“, skoro podczas świąt nic się w Cudnie nie robi.