Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/173

—   167   —

 — Bardzo proszę — odrzekła i aż zadrżała z ochoty.
 Gdy śmiała się, uśmiech okalał jej świeże usta kształtem nawiasu z dwóch przyjemnych fałdów złożonego.
 — Prosiłbym o herbatę na dwie osoby.
 — Tylko tyle?! — naturalnie przyniosę. — A mogłabym wiedzieć, dla kogo ta druga? — dodała, patrząc figlarnie i przenikliwie.
 — Właśnie, że sam będę — i tu jest przysługa, o którą Lodzię proszę.
 Dziewczyna wyrabiała twarzą i palcami ruchy oznaczające, że... nie rozumie.
 — Powiedziałem pani, że przyjdzie do mnie dyrektor. — Tak mi się wyrwało. A dyrektor wcale nie ma przyjść, tylko ja mam pilną robotę — i musiałem odmówić pani, która mnie zapraszała na herbatę.
 — Więc jak mam zrobić? — powiedzieć pani, że siedzi tu pan dyrektor?
 — Niepotrzeba. Powiedzieć tylko, że proszę o herbatę na dwie osoby. Pani przypomni sobie, dlaczego. Jeżeli potem zapyta, czy był dyrektor... — zamyślił się Szaropolski.
 — Powiedzieć — pojęła Lodzia w lot — że sama nie wiem, że miał przyjść. — —
 — O, to to właśnie.