Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/175

—   169   —

 — Będzie pan dzisiaj jadł za dwóch; sama pani tyle nastawiała.
 — To już zbyteczne udawanie. Chętnie zaprosiłbym pannę Lodzię — rzekł Edwin obcesowo i energicznie.
 Dziewczyna spojrzała zdziwiona i wzruszona zarazem.
 Błysnęło coś nowego w jej oczach, coś pięknego. Każde oczy są piękne, gdy w nich zamajaczy odbicie nadciągającej rozkoszy.
 — Czy naprawdę? — zapytała poważniej, niż kiedykolwiek.
 — Ależ z prawdziwą przyjemnością.
 — Ej, nie — pomiarkowała się wkrótce — coby pani powiedziała, że ja tu siedzę?
 — No, nie długo, raz, dwa, trzy!
 — To znów niema przyjemności. — — Może kiedyindziej, kiedy pani wyjdzie wieczorem? — zaproponowała nieśmiało.
 — Doskonale.
 — Słyszałam, że pani pójdzie w sobotę do teatru. — —
 — Wyśmienicie. Trzymam za słowo.
 Lodzia dostała rumieńców, a ciemne jej oczy zapałały tak bardzo, że aż skrzyły przez mrugające rzęsy. Nalewała herbatę, stojąc, siedzącemu przy stole Edwinowi, który wpatrywał się usilnie w te migotliwe, czarne oczy. Gdy napeł-