Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/205

—   199   —

 — E, zaraz tam dzieci! — osłabia nagle w swym morderczym zapale — tak się mówi. — — Ale to są nasze najgorsze wrogi. — — Niech mi pan o Żydach nie mówi, bo mnie zaraz coś nosi. — —
 — Masz rację — nie gadajmy o nich.
 Przetarła sobie rękoma czoło i skronie, jakby odpędzie chciała od mózgu złe myśli — i spokorniała znowu, ucichła.
 — Cóż tam dzisiaj... u naszej pani? — zagadnął Edwin dość obojętnie.
 — U nas? — nic. Święta — jemy jeszcze strucle.
 — Jakież znowu święta?
 — Ano... niby czwarty dzień.
 — To zaraz będzie święto nowego roku.
 — Już w wilję święto. — Aha! przypomniałam sobie — stuknęła się w czoło — pani bardzo prosiła, żeby pan przyszedł do niej na powitanie nowego roku — ale to koniecznie — błagała Lodzia usilnie, jakby o coś dla siebie.
 — Cóż ty tak protegujesz moje wizyty u pani? Chciałabyś, żebym się w niej zakochał?
 — O nie! — pan mi obiecał — ja panu wierzę. Ale panią trzebaby tak jakoś... dobrze usposobić, bo już raz dowiedziała się, że późno od pana wracam...