Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/210

—   204   —

 Panna Malankowska przedstawiła Edwina odrazu, jako pół-Anglika po kądzieli.
 — Oh! (o-a-u) — miauknął basem Anglik.
 Przywitali się sztywnie, kanciasto, zimno; oczyma jednak zamienili iskierki porozumienia. Dopiero gdy zaczęli terkotać równo i monotonnie, jak samochód po żwirze, Robert przekonał się, że nic nie rozumie po angielsku. Chwytał pojedyńcze wyrazy:
 — London... M anchester... free trade... difficulty... all right... Gadają zapewne o handlu? — ale co?
 Odczuwał jednak dumę, że ma kuzyna tak biegle mówiącego po angielsku i zwrócił się do Marusi po polsku:
 — Edwin macha gracko ozorkiem? co?
 — Ślicznie mówi. — A o czem oni tak?
 — O handlu między Londynem i Manchestr’em — objaśnił Robert bez zachłyśnięcia.
 Tymczasem nadchodzili inni goście, głównie aktorowie i aktorki; jeden malarz — futurysta, dwaj dziennikarze, dybiący na obejrzenia Coach’a i wyciśnięcie z niego interview’u choćby na sto wierszy. Zaprosiła też panna Malankowska hrabiego Górkę, najświetniejszego ze swych znajomych. Hrabia był brzydki, ale przyjemny, bo bardzo czuły na niewieście wdzięki. Umiał