Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/241

—   235   —

 — Nie, proszę pani, nie — odrzekła służąca ze szczerym smutkiem.
 Marusia, której Lodzia trefiła włosy, spojrzała na obraz swej kamerystki odbity w lustrze:
 — Wy sobie dużo rzeczy mówiliście, Lodziu.
 — Naturalnie, że dużo — przecie pan nic miał tu inszej usługi. — Niech się pani nie kręci, bo zadrę...
 — To ty coś kręcisz, Lodziu. Gadaliście czasem do trzeciej w nocy. Już ja wiem więcej, niż ci się zdaje.
 — Ee, pani zaraz tam! — Bo pan ma swoje przyzwyczajenia, pije herbatę w nocy. Przecie zawsze chodziłam tam z imbrykiem.
 — Ciepła woda do niczego nie przeszkadza — odparła figlarnie Marusia.
 Służącej bruździł bardzo w dyplomacji jeden powabny defekt: rumieniła się łatwo.
 — Ja pani wcale nie uczeszę, jeżeli będzie zadzierała na mnie głowę.
 — No już, już — przestanę cię prześladować.
 Panna Malankowska ceniła swą kamerystkę, gdyż była zręczna, szykowna, wesoła i starczyła za towarzystwo, w braku lepszego. Również Lodzia lubiła swą panią za uprzejmość, rozrzutność i „dobre miejsce“, gdyż zarabiała sporo, od pani i od gości, bez zbytniej pracy. Ale od czasu za-