Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/243

—   237   —

 — Siadaj, Lodziu; nalatałaś się — napij się ze mną herbaty.
 Ten zaszczyt nie był pierwszyzną dla Lodzi. Usiadła swobodnie.
 — Pierwszy marca — i żadnej od niego wiadomości — to jednak nadzwyczajne! — rozpoczęła Marusia.
 — I van der Winder mówi, że nie wie, kiedy pan wróci.
 — To Holender przyjechał?
 — Wczoraj wieczór.
 — I byłaś u niego?
 — Marcin mi mówił. — Ale choćbym i była, cóż w tem złego?
 — Nic złego. — Tęskno ci? — utkwiła Marusia w oczy Lodzi spojrzenie przenikliwe.
 — No, przecie. Lepiej było z męską opieką, jeszcze w takich niebezpiecznych czasach. — A pani nie tęskni?
 — Ja oczekuję go z innych powodów. Trzeba ustalić coś co do tego mieszkania. Nie możemy tu wiecznie pozostać w oddaleniu od teatrów. A ja się będę musiała zaangażować.
 Wtem zabrzmiał dzwonek od ulicy.
 — Może to on?! — krzyknęły obie, jak na komendę.
 Gdzież tam! Był to kolektor opłaty za użycie prądu elektrycznego.