Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/244

—   238   —

 — Cóż my znowu tyle wypaliłyśmy? — dąsała się Marusia, oglądając rachunek.
 — Dzień jeszcze krótki — pocieszała Lodzia.
 Poczem zapłacono. A rozmowa o Edwinie popłynęła dalej:
 — Mylisz się, Lodziu, jeżeli myślisz, że ja mam w sercu coś więcej, niż sympatję dla Edwina. Jest to człowiek przyjemny, przystojny, dobrze wychowany, ale pól Anglika.
 — A Anglicy to niby co? — zapytała ciekawie Lodzia.
 — Anglicy traktują kobiety, jak podwieczorek. Kiedy im podadzą, a smacznie, — jedzą; ale mogą się bez tego obejść.
 — Ej, mówi tam pani! Pan Szaropolski jest cały Polak i z kobietami bardzo grzeczny.
 — Grzeczny? — rozśmiała się Marusia — ty to nazywasz: grzeczny? On z kobietami jest, nawet bardzo przedsiębiorczy. Już ja coś o tem wiem.
 — Pani?? — spytała Lodzia i przybladła.
 — Ja. Co on ipi wygaduje czasem, kiedy jest w humorze! Tylko ponieważ ja go wcale nie zachęcam, czuje się potem obrażony i całymi dniami ze mną nie gada.
 Biednej dziewczynie kropla jadu zazdrości przeniknęła do krwi i ścisnęła serce. Ale ukry-