Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/256

—   250   —

 — Zwłaszcza, że Niemcy urządzili w nim parnik dla paszy koni — przypomniał sobie Edwin urazę do najezdców.
 — Nie gadaj mi o tych Szwabach! Parnik załatał już poprzedni właściciel, chociaż niedokładnie. Ale złodzieje wywieźli portret naszego pradziada, który tu wisiał od naszych czasów. Podobał im się, że był w kompletnym polskim mundurze! — Kanalje!
 — Przepadło, stryju. Ale może jeszcze my wymalujemy się w polskich mundurach?
 — Ja bo już nie. — — Ale czyżbyś ty zamierzał?
 — Kto to wie?...
 Spojrzał stary na młodego z ojcowską dumą i troskliwością. Dreszcz przeczuciowy przeszył powietrze.
 Powróciła jednak natychmiast gawęda gospodarska.
 — Ruń ruszyła się już porządnie przez tę parę dni ciepłych — raportował Joachim.
 — A kiedy siać będziemy zboża jare? Jest to obrzęd, do którego czuję pewien zapał — a nigdy go nie widziałem.
 — Ale ty sobie zapewne wyobrażasz siew ręczny, rzutem? O tym zwykle śpiewają poeci.
 — Gdzież tam, stryju, siew maszyną — siewnikiem rzędowym. Ja nie tęsknię ani trochę za pierwotnością, za powrotem do stanu na-