Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/258

—   252   —

i usta ludzkie chwytały smaki przedziwne słodkich lodów. Tak pachnęła roztapiana z zamrozów ziemia.
 Przed domem, u końca schodów od bocznego wyjścia siedziała dziewczyna, ustrojona w jaskrawe, świąteczne szatki i patrzyła w ziemię, zazielenioną mchem nowym.
 — Co ty tu robisz, Józiu? — zapytał Joachim łagodnie, bo dziewczyna była młoda, ładna i płochliwa.
 — A nic — patrzę, jak robaczki wychodzą odżywione. — —
 — Nie idziesz na mszę?
 — Dzisiaj Stefka ma wychodne; ja zostaję przy domu.
 Wolałaby zapewne wstąpić w korowód, ciągnący towarzysko do kościoła. Ale witanie robaczków zajmowało ją filozoficzniej.
 Weszli na okólnik folwarczny, pachnący znów inaczej, zawiędłem przeszłorocznem sianem i dobrą wonią przewianego nawozu. Cicho tam było — ledwie kto łaził — nudziło się na podwórzu kilku nieczynnym wozom — pod okapem stodoły stał szereg pługów przewróconych, łyskając ozorami lemieszów, świeżo przetartych ziemią.
 — Jak z parobkami, stryju?
 — Można powiedzieć, że połowa pracuje normalnie, a druga byle zbyć, albo i zupełnie źle.