Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/272

—   266   —

 — No? co ci jest? — chodź tu bliżej.
 — Ojej! ja na tym strychu nigdy nie byłam.
 — To właśnie dziś będziesz.
 — Kiedy tu straszy, prószę pana dzedzica.
 — Co takiego?
 — Nie co, ino kto. Stary rządca, powiadają, chodzi. A z wojny tylu się nabrało znojeńskich nieboszczyków...
 Dopiero Edwin zrozumiał i rozśmiał się:
 — Nic ci się nie stanie; trzymaj się mnie tylko; mnie się duchy nie czepiają. Chcę ci powiedzieć, jakie rzeczy macie stąd przenieść do drewutni.
 — To skoczę po Józię?
 — Nie potrzeba dzisiaj. Wskażę ci tylko, a jutro rano we dwie zaczniecie przenosić.
 Widząc, że nie zostanie wciągnięta przemocą, Stefka przekroczyła próg i trzymała się, według rozkazu, bardzo blisko pana dziedzica.
 W jednym kącie nagromadzono ramy okienne ze szczątkami szyb. Wskazał na nie Edwin, ale i sam się zapatrzył:
 — Widzisz, Stefka? Za temi oknami coś tam z kąta wyziera...
 — Oj, Jezu! — wrzasła Stefka i zrywała się do ucieczki.
 — Przestań-że! — zniecierpliwił się Edwin —