Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/293

—   287   —

cja. Tylko Osiński, zbity również z rezonu, podjudzał:
 — Konia chce brać — konia weźmie — nie dajcie mu, chłopcy!
 Żaden jednak nie ruszył wgłąb stajni, a niektórzy nawet powątpiewali o swem uprawnieniu:
 — Dyć cugowa stajnia, nie robocza.
 — Nie pojadzie sam siać, kiej nie damy siewnika, ani ziarna.
 — Strajk, to strajk! — nie wolno nikomu koni ruszać — musi być wszystko „śmierno“ — podbechtywał dalej Osiński.
 Ale tyle tylko wskórał, że kilku fornali zaglądało przez drzwi do wnętrza stajni.
 — Konia sam siodła — ogłosił jeden towarzyszom, stojącym zewnątrz.
 I to odkrycie nie pobudziło ogółu do gwałtowniejszych wystąpień. Pocieszył się nawet któryś z łagodniejszych:
 — Niech se jedzie, gdzie go oczy poniosą, kiej mu tak pilno.
 — A tam... waszu mać! — zaklął Osiński po rosyjsku.
 I wnet odskoczył na bok, bo z głębi stajni zadudnił, jak grom, tentent konia po deskach i doleciał głos Szaropolskiego, nie cierpiący zwłoki:
 — Precz mi ode drzwi, bo kogo zatratuję!