Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/313

—   307   —

na uboczu, zwróciła ich uwagę — i zaprzestali koncertu.
 — Nie lubisz muzyki zatwardziały techniku? — odezwał się Joachim, nieostygły jeszcze z zapałów, odmłodzony, nieco barokowy w niezwykłej roli barytona.
 — Owszem, ale nie w tej chwili.
 — Wolałbyś lepszego wokalizatora? Rozumiem. Ale posłuchaj pana van der Winder’a — gra magistralnie.
 — Wiem. Chciałbym jednak napie się herbaty.
 — To słuszne. Chodźmy do jadalnego.
 Przy herbacie i spóźnionej przekąsce Joachim i dyrektor towarzyszyli Edwinowi, który widocznie był przejęty jakiemś zdarzeniem, lub wiadomością, bo nie dopisywała mu zwykła równość humoru.
 — Mieliście już dzienniki poświąteczne?
 — Jeszcze nie.
 — To nie wiecie. Wojska nasze zajęły Wilno! Codzień bierzemy miasta, prowincje — pędzimy przed sobą bolszewików!
 — To pięknie! — zawołał Joachim — czegóż więc ty?...
 — W Wilnie bronili się ostatni miejscowi Żydzi. Gdy już weszliśmy w ulice, Żydzi strzelali do nas z dachów.