Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/328

—   322   —

się udaje i zmierza jasno w dobrą przyszłość. Mamy krew żołnierską. — —
 Po chwili dodał, niby nawiasowo, ze źle u kry tą pychą:
 — Ma pan: nasz pradziad, Stanisław Szaropolski, był także oficerem.
 Holender ukłon swój, pełen uszanowania, zwrócił tym razem do portretu wskazanego przez Joachima na ścianie. Ale dworskie maniery Holendra szły w parze z praktycznym rozsądkiem.
 — Zaszczytne to powołanie — rzekł i pomilczał trochę. — — Jednak nasze zajęcia — pańskie, jako kierownika eksploatacji Znojna i moja skromna akcja pomocnicza — utknęłyby na martwym punkcie w razie nieobecności młodszego pana Szaropolskiego.
 Gdy Joachim nie zaprzeczył, rozmowa zanikła, a do dalszych rozmyślań dogadywało tylko monotonne pluskanie deszczu za oknami.
 Dopiero po dopiciu drugiej filiżanki odezwał się dyrektor:
 — Ale kawa wyborna!
 — Tyle naszego — odrzekł Joachim ironicznie, swoim zwyczajem.
 — Czy szanowny pan mówi o stanie majątkowym swego synowca, postawionym na bardzo solidnych podstawach i obiecującym szybki rozwój?