Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/330

—   324   —

nowe flance kwiatów tonęły we łzach rozmazanych błotem. Nie dźwięczał w powietrzu żaden głos zwierzęcy. Ulewa grała koncert na arfie z miljona strun szklanych, a wtórował jej ochoczo stary dwór dudami rynien, brząkadłami dachów, rezonansem całego pudła.
 — Ależ to bardzo wesołe! — zawołał van der Winder.
 — Taak — odparł Joachim — zwłaszcza, że stoimy w oszklonej klatce i nie mokniemy jak te kaczki.
 Sznur białych kaczek przeciągał właśnie przez trawnik kulawym marszem z okazałem zadowoleniem.
 — A pan sądzi, że tym kaczkom nie dobrze? — cieszył się Holender.
 — O ile mogę je zrozumieć, sądzę, że się radują. — —
 — I ciepły deszcz, szanowny panie! Pozwoli pan otworzyć okno?
 Przez otwartą lukę wtargnął powiew upajający.
 — Rzeczywiście ociepliło się — przyznał Joachim, rozpogodzając twarz i rozwierając nozdrza.
 Buchnął do wnętrza ganku zapach potężny — wody, kwiatów, ozonu — tęsknoty, ponęty,