Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/331

—   325   —

pobudki — pełnia nut wonnych zespolonych w ogromny akord nawalny. Obaj mężczyźni pili chciwie przez chwilę u tego zdroju odmłodzeń.
 Wtem od pokojów zaskrzypiała proza kroków Edwina, ubranego już kompletnie i nadspodziewanie pogodnego.
 — Dzień dobry panom. — Że stryj tu marzy i rozmawia z chmurami, do tego już przywykłem. Ale że pan? — wstydź się, panie dyrektorze.
 — Panie szefie... deszcz pada, nie mamy roboty — — napawamy się wonią poranka.
 — A jednak dzisiaj trzeba skończyć pomiary fabryki na gruncie. Tak wyrachowałem.
 — Dobrze. — Deszcz zdaje się ustawać.
 — Gdyby nawet nie ustał. Wiosna się posuwa, a w połowie maja chcę zacząć budować.
 — Doskonale; gotów jestem — wezmę tylko płaszcz gumowy.
 — Za chwilę — po śniadaniu.
 Joachim spojrzał na synowca z radosnem zdumieniem, a pytanie, które miał w oczach, było tak wymowne, że Edwin odpowiedział wprost na nie:
 — Tak, stryju; zmodyfikowałem znacznie swe projekty. Wczoraj wieczorem pozwoliłem sobie na niecierpliwość, ale w nocy doszedłem