Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/35

—   29   —

 — Wie stryj, że ja wyniosłem bardzo podobne wrażenie z mojej audjencji!
 — Tak więc i mów: masz, stryju, słuszność — a nie, że stryj jest endekiem.
 — No... bo endecja podobno cała w opozycji przeciw rządowi...
 — I ma jeszcze raz słuszność. — Mój drogi, walka z endecją to nie są tylko partyjne swary. To znamienny szczegół piekielnej machinacji Przeciwko Cudnu, kierowanej przez zajadłych wrogów. — —
 Zamilkł — zrywał się następnie po parę razy, bez głosu, do jakiejś wielkiej perory, ale nareszcie dał znak skrzywieniem twarzy i machnięciem ręki, że nie warto.
 — Dajcie mi już pokój z tą polityką!
 Dano mu łatwo pokój, gdyż właściwie on tylko sam zaczynał o niej gadać. Ojciec Prosper Poczuł się do obowiązku zbanalizowania rozmowy:
 — Szanowny pan na długo zjechał do Cudna?
 — Na stałe. Szukam tu warsztatu pracy, mieszkania, no i takich rzeczy.
 — Może gniazdeczka?
 — Chce ksiądz powiedzieć: żony? Nie szukam — chyba że się zdarzy.
 — Nie namawiaj go, Prosperze; ma jeszcze