Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/55

—   49   —

 — Cuda dzieją się, cuda, panie Szaropolski!
 — Ojciec Prosper!
 Habit, broda i krymka kapucyna dopełniały obraz uliczny do sceny z polskiego powstania, gdzie zawsze jakiś ksiądz zagrzewa serca, jeżeli nie bierze udziału w walec. Prosper zagrzewał tylko serca.
 — Doczekaliśmy się nareszcie, panie Szaropolski!
 — Zapewne. A ksiądz co tu robi?
 — Patrzę, słucham: — czyż nie dosyć?!
 — Ja także. Ale pora już na obiad; może ksiądz by ze mną?
 — Dokąd?
 — Do restauracji.
 — Chyba do jakiejś maleńkiej, skromniutkiej? Bo reguła nasza... nie pochwala.
 — E! co tam! wojna — zachęcał Edwin, bo spodziewał się zaczerpnąć od mnicha powiadomień.
 Weszli do pierwszej napotkanej garkuchni i kazali sobie podać dwa obiady.
 — Cuda, cuda! — powtarzał kapucyn.
 — No jakie? Ciekawym.
 — Rozbrajamy Niemców, panie! Zabieramy im broń, amunicję, tabory, wydzieramy z rąk nakradzione rzeczy...
 — To wiem, bo i sam odzyskałem swój fortepian.