Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/56

—   50   —

 — A widzi pan! — — Ale tu idzie ogromna robota: odbieramy Cudno i ziemię cudeńską!
 — No proszę... Jakże się to stało?
 — Dzieje się ciągle — i w tej chwili. Generała von der Hölle niema już. —
 — Uwięziony?
 — Nie, ale uciekł. Z nim razem inni generałowie i urzędnicy niemieccy. Już oficera tu nic spotkać. Spodziewamy się lada dzień przyjazdu naszego króla.
 — Jakiego?
 — Niewiadomo jeszcze, ale ma napewno przyjechać.
 — Zobaczymy. Ale niech-no ksiądz powie, co słyszał o rozbrojeniu. Kto, gdzie, kogo rozbrajał?
 — Wszędzie, szanowny panie. Przeszłej nocy szwadron kirasjerów cesarskich został rozbrojony przez kilkunastu uczniów gimnazjalnych i kilka kucharek! Czy nie cud boski?
 — Byłby rzeczywiście. Ale kto to widział?
 — Jak to?! — stoi w „Przeglądzie Brukowym“, czarno na białem!
 — No, no...
 — A to zdarzenie na przedmieściu Dudy? Już Niemcy nastawili armaty, które miały bombardować ratusz, kiedy nadbiegło kilku z Cepepu i...
 — Z Cepepu? — co to takiego?