Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/66

—   60   —

 — Ile pan zamierza płacić pracownikom? I czy na dniówkę, czy na akord?
 — Ile? — to chyba moja rzecz? — zadziwił się Szaropolski.
 — Nie, panie — to nasza rzecz. My nie narażamy naszych robotników na humor i łaskę fabrykantów. Bronimy ich praw.
 No — pomyślał Szaropolski — instytucja jest lewicowa. Może to zgodne z duchem czasu? I wymienił cyfrę płacy dziennej, używaną dotychczas w Cudnie.
 — To zamało, panie. Chleb zdrożał, ubranie, buty...
 — Jestem prawie pewien, że trafię do ładu z moimi robotnikami. Udawało mi się to dotychczas w Anglji, gdzie pracowałem i skąd przyjeżdżam.
 — W Anglji? — uśmiechnął się Bursztyn pogardliwie. — Anglja to kraj trustów, raj fabrykantów. W Cudnie musi być i będzie inaczej. Mogę nawet pana uprzedzić, że w branży mydlarskiej dojdzie wkrótce do strajku.
 — Jak to? czyżby robotnicy-mydlarze postawili już nowe żądania? — Nie słyszałem o tem.
 — Ale my słyszeliśmy — odrzekł naczelnik z wyrazem potęgi.
 Pomimo angielskiego stoicyzmu Szaropolski zaczynał niecierpliwić się. Kierownik instytucji,