Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/82

—   76   —

 — Cóż, panie majstrze? Jak odpowiedzieliście na propozycje tego tam... Kto to taki?
 — Niby... nasz delegat.
 — Należycie wszyscy do związku zawodowego? — rzucił Szaropolski zapytanie, rozglądając się po obecnych.
 — A należymy. — Tak. — Do tych, co robią w tłuszczach. — A jakże — rozległy się odpowiedzi.
 — Więc czegóż odemnie żądacie? Mówcie od siebie.
 Zaległo uporczywe milczenie. Nawet wygadany Mędrzecki nic nie mówił. Jeden młody robotnik o twarzy łagodnej, jakby zapatrzonej w wodę, odezwał się nareszcie:
 — Należałoby się, panie szefie, za te półtora roku czarnej nędzy, którąśmy przeżyli bez zarobków.
 — Odemnie należałoby się? przecie moja fabryka idzie zaledwie od tygodnia.
 — Od właściciela fabryki, jaki teraz jest — tłumaczył inny robotnik.
 — Moi bracia — rzekł Szaropolski stanowczo — czy nie rozumiecie, że to żądanie jest niemożliwe do przyjęcia i wogóle niedorzeczne?
 Odezwał się robotnik czarniawy, wesoły:
 — Do rzeczy to ono by tam było. Niechby pan szef sięgnął do kasy i nam wypłacił za prze-