Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/93

—   87   —

 Edwin przedstawił swoje projekty co do fasoli i sukna otwarcie, gdyż wiedział, że Józef, choć nieprzyjemny kompan, jest człowiekiem sumiennym, a w każdym razie nie zdradliwym. Poprosił następnie o radę, komuby zaproponować towary, o które już poczynił zabiegi.
 Siodłarz spoważniał, ale nie pozbył się gburowatego tonu:
 — Komu? jak to: komu? — trzeba mieć sklep własny.
 — Albo znać sklepy odpowiednie.
 — Ja tam nie trzymam sztamy z kolonjalnymi, ani z krawcami. Masz ich na każdej ulicy.
 — A czy nic możesz mi nazwać takich, którzy skupują na większą skalę? engrosistów? — zapytał jeszcze Edwin.
 — To chcesz się udać do Żydów?
 — Dlaczego do Żydów?
 — Bo innych niema w Cudnie. Jeszcze w mojej branży można dostać skór od garbarzy, chrześcijan. Ale fasola, sukno — to wszystko w ręku Żydów. Taki naprzykład Rosenduft...
 — Rosenduft?!
 — A co? znasz go?
 — Znam jednego. Ale to fabrykant mydła.
 — Jaki on tam fabrykant! Dla niego fabrykują inni, a on skupuje i chowa co najpotrzebniejsze dla ludności i śrubuje ceny do góry. Ma mydło i towary łokciowe i licho go tam wie, co