Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/116

— 108 —

siebie nie zastał. Dowiedział się natomiast, że właśnie podczas jego nieobecności przyjechał do Niespuchy pan Broniecki ze Sławoszewa, kazał się kłaniać i dał rubla Agatce za nic, za otwarcie drzwi, bo do domu zajrzał tylko na prawo i na lewo przez ciekawość, jak się tu mieszka.
 — Dobry pan — mówiła Agatka — mało takich w bliskości.
 — Widzę, Agatko, że nabierasz gustu do starych. Już ci profesor wpadł w oko, teraz znów Broniecki.
 — A bo pewno! starszy pan uważa sobie kobietę, kiedy jest warta.
 — Cóż to? źle ci tutaj?
 — Iii — mówiła dość kwaśno — pan ciągle wyjeżdża, nijakiej kompanji niema — —
 — Miałaś przecie przez trzy dni profesora.
 — Tyle tylko, co ten poćciwy prefesor kiedy przyjedzie.
 — Może chcesz do niego na służbę? — lekko zapytał Stefan.
 — A bo co? — spojrzała Agatka bystro i ciekawie.
 — Bo nic; bo widzę, że coś mi kaprysisz.
 — Jeżeli pan nie będzie mnie traktował, jak równą towarzyszkę, to pewnie, że sobie pójdę.
 — Któż cię tak pięknie gadać nauczył? Może profesor?
 — On, czy inny, z panem się nigdy dogadać nie można.
 — A dajże mi święty pokój! — przynieś mi obiad.
 Te humory Agatki, coraz częstsze, nie przy-