Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/147

— 139 —

Obichowskiej, która ma przecie Zosię na wydaniu. Nie lubisz Zosi?
 — Zosia wielki próżniak; ciągle tylko myśli o podróżowaniu za granicą.
 — Ej, Maniuś, wszystko ci dzisiaj nie w smak. Cóż ty masz tutaj do roboty? — — Nawet sąsiedzi wybierają się do Warszawy: Drobińscy, Czemski...
 — Tak? — odezwała się Mańka z innego tonu i bez widomego powodu obejrzała uważnie koszyk z pieczywem, stojący na stole.
 — Tak, moje serce. Każdy chce się trochę odpolerować między ludźmi; nie można ciągle na wsi siedzieć: człowiek śniedzieje, tyje...
 — Ja nie utyłam. Chyba tatuś?
 — Co ty mówisz?! Uważasz, że utyłem?
 — Trochę w pasie.
 — O, psia! — najgorzej — —
 — Ej, nie... tak mi się może wydało... Zresztą, powiem tatusiowi: mówię na przekorę, bo jestem w złym humorze.
 — Bo Olczakówna chce od nas odejść.
 — Giez ją uciął, czy co? — może zamąż wychodzi?
 — Mówi, że nie; tylko dwór jej się uprzykrzył, tęskni do chaty.
 — Przeczytała chyba jaki stary romans? Dodać jej rubla na miesiąc, odechce się jej wioseczki.
 — Mnie się zdaje, że zadurzyła się w kimś, który jej nie chce.
 — Proszę, proszę — — dramatyczna awantura!
 — Zdarza się, tatusiu.