Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/150

— 142 —

 — Drobińskich?
 — Pewno, pewno — starzy jej znajomi.
 — A pana Czemskiego?
 — Czemskiego? — zadziwił się Broniecki. — Tego nie zna ciotka Rozalja.
 — To go pozna.
 Ojciec popatrzył bystro w oczy córki, która nie umknęła spojrzeniem, lecz zarumieniła się. Ułożył sobie szybko w głowie szereg przypuszczeń, lecz nie chciał nalegać i mówił dalej, niby niedbałe:
 — Dobry chłop, ale w głowie coś nie rychtyk.
 — Jakto?! bardzo uczony!
 — Przez obcych nam ludzi, przez szkodników.
 — To go trzeba do nas przycisnąć.
 — Próbuję. Ale ma w głowie cudzą bibułę zamiast własnych myśli. Ty zaś: córuchno, nauczyłabyś go... naprzykład, oberka, lecz nie obywatelskiej roboty. On zresztą ucieka od nas, ma w mieście swoich kamratów, gryzipiórków, a na wsi chłopów, z którymi ani be, ani me — porozumieć się nie może. Chiałby, żeby chłob był ślicznie wycięty z jego gazety, a chłop jest na złość zupełnie inny, taki, jakiego my znamy.
 — Ja mu to samo mówiłam! — wtrąciła żywo Manieczka.
 — Boś po ojcu rozumek wzięła, córuchno.
 — Więc nietylko do oberka, tatusu?
 — I języczek po ojcu!
 Uściskał pan Józef córkę i zapanowała między nimi zwyczajna zgoda, oparta na gorącem przywiązaniu i wzajemnej pobłażliwości.