Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/157

— 149 —

gwarzali o założeniu u nas towarzystwa okręgowego na wiosnę.
 — Oj, rety! już na wiosnę? — zawołał Selwestrowciz.
 — A dopóki chcielibyście czekać, somsiedzie? Kiej co dobre, śpiesz się doń, bo może uciec — rzykł Rykoń.
 Nowy projekt realny ubudził w gospodarzach niektóre wątpliwości. Przemówił Żułek:
 — Ślachty mało w okolicy; jakież ci to będzie towarzystwo?
 — Taka bieda, po waszemu? — odparł Rykoń nieco ironicznie — to nas więcej będzie w zarządzie, gminiaków.
 — I nową składkę nałożymy na siebie — powątpiewał Pełka.
 — Kto nie chce się zapisać, płacił nie będzie. A potem, jak zobaczyta, co to za robota przyłączona do swojej własnej centrali, niby do Warszawy, każdy się naprosi jeszcze, żeby płacić głupiego ruble.
 — To niby gubernator nie ma do tego nic? — odezwał się znowu najmniej świadomy z obenych, Selwestrowicz.
 — Jemu tam gubernator! — objaśniał Workowski. — Gubernator je tylko od tego, żebyśmy powstania nie robili.
 — A od tego, coby ludsiom na roli lepiej było, mamy swoje naczelniki — dodał Rykoń głosem głębokim od przeświadczenia.
 — Jacyż to oni? jacy? — zapytało naraz paru gospodarzy.
 — A bo to mało ich, prezesów w Warszawie,