Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/176

— 168 —

 — A nie! koniecznie amazonkę stylową! Ja pani dostarczę modeli rozmaitych — mam taką książkę francuską: Les sports à travers les âges.
 — Dobrze... Któż tam będzie jeździł? Znam panią Granowską, ale tego księcia — nie.
 — Przedstawię go pani — — Zresztą niekoniecznie trzeba znać wszystkich, tylko, swoją parę — — Jeżeli pani pozwoliłaby służyć sobie za rycerza... albo nawet za pachołka?...
 — Naturalnie; gdybym jeździła, to tylko z panem.
 Oleś skłonił się, mocno zadowolony, bo nie przywykł do nadmiernej uprzejmości panny Bronieckiej, i sądząc, że już posiadł obietnicę udziału w karuzelu, który mógł być stanowczy w jego życiu, mówił z ożywieniem:
 — W takim razie, możeby pani była już tak łaskawa wybrać kostjum i dla mnie, dostosowany do pani stroju?
 — Niech pan najprzód pokaże tę książkę — — Nie wiem, jakbym wyglądała w takich fiokach — nie jestem ani trochę Louis quinze...
 — Owszem! widzę panią doskonale — — jako pasterkę. A ja się znam na tem, śmiem powiedzieć.
 — Na czem się pan zna?
 — Na tem jak może wyglądać piękna kobieta... przestawiona w inne warunki. Pani jeździ dobrze konno? prawda?
 — Jeżdżę tam... naturalnie, że jeżdżę. Najlepiej lubię po męsku.
 — Três moderne! ale w tej kombinacji niemożliwe. Pani może cudownie wyzyskać swój typ